Sun-Mi Lee zag het levenslicht op 28 oktober 1983 in Seoul de hoofdstad van Zuid Korea. Haar ouders konden niet voor haar zorgen en daarom ging ze naar het kindertehuis. Van daaruit werd ze op anderhalf jarige leeftijd geadopteerd door een Nederlands gezin. Op 14 februari 1985 kwam Sun-Mi Lee naar Nederland en kreeg ze de naam Sun-Mi Venema. Ze woonde enkele jaren in Limburg en verhuisde daarna naar Zaanstad.
Daar ging Sun-Mi naar de basisschool en na een paar jaar verhuisde ze naar een ander dorp. Later ging ze naar de MAVO en had toen een bijbaan in een kinderspeelparadijs Ballorig. Ze rondde de MAVO succesvol af.
Daarna ging Sun-Mi naar het MBO waar ze de opleiding SPW volgde. Ze is één keer blijven zitten, dus besloot ze deeltijds te gaan werken en deeltijds naar school te gaan. Ze kreeg daarbij een baan in een kinderdagverblijf.
Sun-Mi haar leven ging goed. Ze had een baan, volgde een opleiding, ging vaak stappen met vrienden en was gevraagd als model.
Totdat haar leven drastisch veranderde. Op 25 oktober 2001 werd ze ernstig ziek. Ze kreeg het zogenaamde Locked-in syndroom. Ze was volledig verlamd en kan tot nu toe helaas niet meer praten. Ze communiceert met een spraakcomputer. Na jaren intensieve therapie is ze geworden zoals ze nu is. De linkerhelft van haar lichaam functioneert nog redelijk goed, maar haar rechterhelft van het lichaam vrijwel niet. Ze heeft een elektrische rolstoel want loop-, sta- en rompfunctie heeft ze helaas niet meer.
Ze besloot zich meer op het schrijven te richten.
In september 2010 heeft ze haar levensverhaal Gevangen in mijn binnenwereld gepubliceerd. Lees hier meer over op de pagina: boek 1.
29 maart 2018 is Sun-Mi haar tweede boek Donkere wolken gepubliceerd. Lees meer op de pagina: boek 2.
Ook schrijft ze meestal maandelijks een blog voor op haar website en houd ze zich bezig met lezingen geven. Lees hierover meer op de pagina: lezing.
Tot er eind 2018 een wonder gebeurde in Sun-Mi haar leven. Na ruim 17 jaar leert ze weer moeizaam praten. Voor meer informatie: De tv-uitzending van Je zal het maar hebben en het interview in het tijdschrift Vriendin.